Οταν Ερθει η Ωρα, η Αγαπη Θα σε Βρει

Αν διαβάσετε αυτή την ιστορία μια φορά, θα νομίσετε πως είναι μια ιστορία σχετικά με έναν άνδρα και μια γυναίκα, ή – αν προτιμάτε- ένα κορίτσι και ένα αγόρι – δυο ανθρώπους μονάχους σε αυτόν τον τεράστιο κόσμο. Αν την διαβάσετε όμως και δεύτερη φορά, ίσως φτάσει βαθύτερα και αγγίξει λίγο την καρδιά σας. Ίσως κατανοήσετε το νόημα κάθε μικρής και απλής ιστορίας, αυτής συμπεριλαμβανομένης.

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ρθε η ώρα …

Κάθε πλάσμα στις Μπενίτσες ένιωσε τη νύχτα να πλησιάζει. Ο ήλιος βυθίστηκε σε ένα πέπλο σκοταδιού και τα άστρα ανέτειλαν, ρίχνοντας το αμυδρό, λευκό φως τους πάνω από το χωριό.

Το κορίτσι κατέβηκε τις σκάλες προς την παραλία. Από τα ακροδάχτυλα της κρέμονταν τα παπούτσια της, καθώς ξυπόλητη βύθιζε τα πόδια της στην ζεστή άμμο. Πλησίαζε ολοένα προς την θάλασσα και φανταζόταν πόσο ζεστό θα ήταν το νερό. Τα δάχτυλα των ποδιών της άγγιξαν το θαλασσινό νερό και εκείνη χαμογέλασε. Δεν είχε κάνει λάθος, το νερό ήταν όντως ζεστό. Η καρδιά της ήταν ήρεμη και γαλήνια, σαν το πέλαγος που ανοιγόταν μπροστά της και την καλωσόριζε σαν παλιά φίλη. Πήρε μια βαθιά ανάσα και ένιωσε όλο το σώμα της να χαλαρώνει. Όπως και το σύμπαν που απλωνόταν από πάνω της, ήταν απεριόριστη.

Το κορίτσι κάθισε στην άμμο, στηρίζοντας με τα χέρια της ελαφρά το κεφάλι της. Ένα γλυκό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της, καθώς άφησε το βλέμμα της να πλανηθεί στην αχανή έκταση του νυχτερινού ουρανού. Δεν υπήρχαν πια αποκαρδιωτικές σκέψεις, δεν υπήρχε γκρίνια, ούτε αγωνία. “Επιτέλους” σκέφτηκε. Επιτέλους, η σκέψη της ήταν καθαρή και η καρδιά της ελεύθερη. Δεν υπήρχε κάτι άλλο για να ονειρευτεί εκτός από αυτό – να είναι εκεί, ξαπλωμένη στην άμμο κάτω από τον έναστρο ουρανό. Δάκρυα ανάβλυσαν από τα μάτια της, όμως δεν ήταν δάκρυα λύπης.  Απεναντίας˙ ήταν δάκρυα που πήγαζαν από εκείνη την μαγευτική στιγμή, μια στιγμή σύντομη μα γεμάτη νόημα.

‘Αγνωστος

Άκουσε βήματα πάνω στα χαλίκια, πίσω της. Κάποιος ήταν κοντά και πλησίαζε στην ακροθαλασσιά, όπως είχε κάνει κι εκείνη. Δεν γύρισε καν το κεφάλι της, σίγουρη καθώς ήταν πως πρόκειται απλώς για κάποιον ξένο που έτυχε να περνάει εκείνη τη στιγμή. Δεν ήθελε να μετακινηθεί, να δώσει ένα τέλος σε αυτή την ονειροπόληση που τόσο λάτρευε. Τότε ο ξένος… απλώς ξάπλωσε δίπλα της. Παραδόξως, εκείνη χαμογέλασε. Παρόλο που ήταν αρκετά περίεργο, ταυτόχρονα ήταν συναρπαστικό, σαν να ξυπνούσε νέα αισθήματα μέσα της. Τελικά χάρισε σ’ αυτή την φιγούρα μια ματιά της. Ήταν ένας άνδρας, αλλά δεν κατάφερε να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Κοιτούσε κι αυτός τον ουρανό. Λίγες στιγμές πέρασαν, αλλά της φάνηκαν σαν αιώνες, πριν τελικά εκείνος της μιλήσει.

«Γιατί να μην μπορεί να κρατήσει για πάντα αυτό;»

ο κοιμισμένο εξέχαστο συναίσθημα

Την ήξερε αυτή την φωνή. Ήταν απαλή και βαθιά και οικεία. Το χαμόγελό της έγινε ακόμη πιο πλατύ. Ήταν χαρούμενη που ήταν κι αυτός εκεί, που δεν ήταν ένας ξένος τελικά. Έκλεισε τα μάτια και απόλαυσε το απαλό αίσθημα που της άφησε το αεράκι στο στήθος της.

«Ο χρόνος σταματάει εδώ», του ψιθύρισε. «Όλο αυτό μπορεί να κρατήσει για πάντα, αν το θελήσεις».

Και αυτή ήταν η αλήθεια. Η στιγμή ήταν μαγική. Ο χρόνος σταμάτησε να υπάρχει.

«Μου έλειψες», της είπε.

Πήρε το χέρι της στο δικό του και της το έσφιξε, καθώς πλημμύρισε με νοσταλγία. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά, τόσο που κόντεψε να βγει από το στήθος της, και πεταλούδες πετάρισαν στο στομάχι της. Μια φορά μονάχα είχε ξανανιώσει έτσι, μια φορά που έμοιαζε αιώνες πριν, και ήταν με τον ίδιο άνδρα που τώρα ξάπλωνε δίπλα της. Είχε περάσει τόσος καιρός από τότε που είχαν ξανασυναντηθεί, τότε που εκείνη ήταν ακόμη πολύ νέα και πολύ αθώα, τότε που πίστευε ακόμη στον Ένα και Μοναδικό, στην ανυπέρβλητη αγάπη που έρχεται μια φορά στη ζωή του ανθρώπου. Δεν μπορούσε να το πιστέψει πως εκείνος ήταν δίπλα της.

Το κορίτσι πρόσεξε το πρόσωπό του καλύτερα. Τον θυμόταν διαφορετικά. Τώρα είχε γένια στο πρόσωπό του, και τα χαρακτηριστικά του ήταν πιο σκληρά, πιο γερασμένα, όμως εξακολουθούσε να διατηρεί την γοητεία του. Το μυαλό της πέταξε στο πρώτο ταξίδι που είχαν κάνει στις Μπενίτσες, όταν την ξενάγησε στο νησί και στο χωριό που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει. Θυμήθηκε την μέρα που την πήγε στον μικρό φάρο στην πόλη της Κέρκυρας, το πάθος με το οποίο την φίλησε, τον τρόπο με τον οποίο την κρατούσε από την μέση. Ήταν αυτός που μπορούσε να την κάνει να πετάξει. Ήταν ο Μοναδικός που μπορούσε να την κάνει να νιώσει απεριόριστη, όπως ένιωθε τώρα, ξαπλωμένη στην παραλία, αγναντεύοντας τα αστέρια. Τώρα ήταν πλέον και πάλι μαζί, στο ίδιο μέρος όπου είχε ξεκινήσει η ιστορία τους να ξετυλίγεται.

Ήξερε πως εκείνο ήταν το μέρος όπου η ιστορία τους θα τέλειωνε κιόλας.

άντοτε θα επιστρέφω σε Εσένα

Το κορίτσι χαμογέλασε με ένα φωτεινό χαμόγελο και τα δάκρυα κύλησαν στα ροδαλά της μάγουλα. Ο χτύπος της καρδιάς της γινόταν ολοένα και πιο έντονος, πιέζοντας τον θώρακά της. Κοιτάζοντας τον, αντιλήφθηκε κάτι. Η αγάπη έρχεται στους ανθρώπους αφού ανακαλύψουν πρώτα τον εαυτό τους. Οι άνθρωποι πρέπει να βρουν το δικό τους μονοπάτι πρώτα. Αν η αγάπη είναι γραφτό να συμβεί μεταξύ δύο ανθρώπων, θα βρεθεί ένας τρόπος για έρθουν κοντά, αλλά μόνο όταν είναι και οι δύο έτοιμοι για αυτό.

Ο άνδρας ήρθε πιο κοντά της και πίεσε τα χείλη του στα δικά της. Εκείνη έκλεισε τα μάτια της και έλιωσε στη θέρμη της αγκαλιάς του. Τα χείλη της ήταν αλμυρά από τα δάκρυά της, αλλά δεν είχε σημασία. Τον άρπαξε από το πουκάμισο και τον τράβηξε πιο κοντά της. Μετά από όλο αυτόν τον καιρό, την φίλησε ακριβώς το ίδιο, όπως και τότε, με τις πεταλούδες να εξακολουθούν να πεταρίζουν στο στομάχι της. Μετά από όλον αυτόν τον καιρό, την αγαπούσε ακόμη, κι εκείνη τον αγαπούσε εξίσου.